Sommige mense se houding op Morgenzon

Dit lyk vir my dat liberaliste glad nie ’n begrip het van die denke en houding van ’n groot stroom konserwatiewe Afrikaners nie. Ek sien dit in die koerante waar ek briewe geskryf het en het dit  ook op Morgenzon ervaar. In dié verband wil ek sê wat op Mogenzon gebeur het, wat toon dat die konserwatiewe Afrikaner wat vir sy eie volk stry, nie oor die algemeen deur swartes as hatig teenoor hulle gesien word nie.

Eers, wat twee mede-Afrikaners op Morgenzon gesê het: met ons poging om ’n groeipunt daar te vestig, het iemand beswaar gemaak toe een van ons as ouderling gekies is, seker omdat ons swartes haat. Gelukkig is die beswaar nie gehandhaaf nie, maar die episode het getoon hoe heelwat mense ons aksie nie verstaan het nie. Later, ook, toe die nuwe bedeling op ons begin afstorm het, het iemand glo vir sy swart werkers gesê: “Onthou net, ek is nie ’n Oranjewerker nie.”

Nou die swartes se reaksie, toe later ’n munisipale verkiesing gehou is, deur die gemeenskap, wit en swart. Ek, Willem van Heerden, Oranjewerker, is toe ook gekies (my doel was om net te probeer dat ons nie in ons eie dorp oorstroom sal word nie, wat wel  toe nie gebeur het nie). Later het hulle my ook op die bestuurskomitee  gekies (enigste blanke). Toe ons aanvanklik in ’n volle raadsvergadering sit, baie swart lede en net sowat drie blankes, was dit vir ons ongewoon. Eenkant het ’n ryk blanke man ietwat ongemaklik gesit waar hy saam met sy swart teemaker-vrou so skuins langs hom was. En daar sit ek, met groter ‘status,’ die Oranjewerker, op die bestuurskomitee van die Raad!

Hoogland 1

Die Hoogland aksie spruit uit verslae van die Volkstaatraad. Die Oranjewerkers het die inisiatief geneem vir die verdere identifisering, wat hulle die "Hoogland" gebied noem.

Wat ek hier toon is dele van 'n pamflet wat ge-'scan' is. Maar ek kon alles nie duidelik en groot genoeg op die blog kry nie, en moes dit apart op n gewone lêer doen. Klik op die volgende skakel om daarby uit te kom: Volksake

Ek het later geweet van Hoogland aksie deur Blokkies  de Beer, van die Oranjewerkers, maar kon nie betrokke raak nie. Ek was daardie tyd nog op Morgenzon en moes later werk afhandel. In elk geval lyk dit of alles slapende is, te oordeel aan die telefoonnommers wat nie werk nie. As iemand vir ons meer inligting kan gee, sal ons dit waardeer. Stuur aan willem@diemoot.net

Die Hoogland aksie is goeie werk waarop voortgebou moet word. Hoewel mens haastig is om sulke  tipes aksies uit te voer, kan nuwe vestiging van mense en gepaard gaande wetgewing baie tyd in beslag neem. Kyk bv. na die terugkeer van Israeliete uit Babel. Nadat Kores die mense van Juda toegelaat het om na Jerusalem terug te keer,  het ongeveer 50 000 begin en eers later  redelike stabiliteit verkry met versterkte mure van Jerusalem na 93 jaar.

Dis ver van my af om ons te vergelyk met die volk van God se aksies, wat moes lei, oor 14 geslagte heen, na die koms van Christus. Al wat ek hier probeer sê is dat dit vir hulle 'n groot stryd was. Dit sal vir ons ook 'n groot stryd wees en menslik gesproke onmoontlik, tensy dit binne Gods wil is. Hoe ook al, sal ons ons kant moet bring.

s

Geskiedenis van Oranjewerkers

Die Vereniging van Oranjewerkers

Die Oranjewerkers is in 1980 gestig vir die ontwikkeling van Afrikaner groeipunte wat moes uitloop op 'n Afrikaner land.  Daar is begin met Morgenzon as eerste punt in 1984, waarna in 1991 begin is met twee ander punte, Orania en Kleinfontein. Laasgenoemde twee is vandag, 2017, nog aan die gang.

Omdat die Oranjewerkers reeds vroeër as ander begin werk het vir 'n eie land, was hul in n sterk posisie vir skakeling om ander groepe of enkelinge te betrek in 'n gesamentlike aksie vir 'n eie Afrikaner land. Dis wat hulle toe ook gedoen het. Lees alles hiervan as "My storie Ben 3" (onder "Volksake") deur op die volgende skakel te klik: Volksake

Hier is lede van die Bestuur 1980. Mettertyd sal ons hier 'n samevatting van die Oranjewerkers se doen en late verskaf.

Groeipunte en navorsing

Dr. Willem van Heerden: Oor groeipunte

Omdat mense wat kommentaar lewer soms vra of daar navorsing oor groeipunte gedoen is, verduidelik ek hier wat ek gedoen het. Verder noem ek moontlikhede van Afrikaner-groei in die Nuwe Bedeling.

Daar is wel aanvanklik navorsing oor groeipunte gedoen, net na die vereniging van Oranjewerkers gestig is. In 1971 het ek ’n brief geskryf wat in die “Transvaler” verskyn het, waarin ek gepleit het vir ’n gebied vir die Afrikaner (daardie tyd ‘blankes’) wat klein kan begin en dan uitbrei. Dit sou ’n konsolidasie punt wees. ’n Jaar of wat daarna het ek met ’n groter artikel gevolg, wat ek o.a. ook aan ‘eie’ volksraad lede geskryf het, sonder enige reaksie (Beide hierdie stukke verskyn onder in hierdie blog). ’n Groepie van ons het besluit om self iets prakties aan die gang te kry, maar het besluit om eers met SABRA te skakel of hulle nie wil saamwerk met die groeipunt gedagte nie. Dit het gelei tot die stigting van die Vereniging van Oranjewerkers  in 1980. Die Oranjewerkers het oor sowat 20 jaar geweldig baie werk gedoen, aanvanklik om groeipunte te verkondig en later ’n eie land. ‘’n Blad het ook die lig gesien:  "Oranje" en later "Oranje Perspektief."

 

Verder oor die groeipunte: Na die stigting van die Oranjewerkers het my raadgewende firma, Bruinette, Kruger, Stoffberg,  by wie ek betrokke was, my vergun om 20% van my tyd aan ’n verslag te werk wat kon aandui waar groeipunte gevestig kon word. Die verslag is in Maart 1981 voltooi (later verwerk in boekvorm in 1992, as ‘Hartland van die Afrikaner’). Een van die teiken gebiede is gekies (Hartland Hoëveld) en daarbinne die dorpie Morgenzon, tussen Ermelo en Standerton, as eerste groeipunt. Morgenzon is gekies omdat dit 200 km vanaf die PWV is en dus nie so afhanklik daarvan sou wees dat mens sommer binne ’n dag soontoe heen-en-terug sou wil ry nie en omdat van ons lede eiendom in die omgewing gehad het. My gesin was die eerste wat soontoe gegaan het, in 1984, en het 17 jaar daar gebly. Uiteindelik het Morgenzon nie gewerk nie, want dit was ’n stormram wat die nuutheid van die gedagte moes oopbreek. Dit was ook moeilik omdat dit in ’n gevestigde gemeenskap gebeur het. Tog is daar baie gedoen. Die Oranjewerkers se kantoor was ook daar.

 Verskeie ander aksies het ook vir die Afrikaner begin waarin ons lede baie aktief betrokke was:  BCVO (onderwys);  APK (kerklike gebied),  Volkswag (kulturele gebied) in 1991 is ook twee ander groeipunte begin te wete Kleinfontein (Ooste van Pretoria) en Orania wat albei vandag nog aan die gang is.  In die doodsnikke voor die oorname en later by die Volksstaatraad, was ons lede baie betrokke by koordinasie van groepe persone  (o.a.die Generaals) wat probeer het om op politieke terrein iets vir die Afrikaner te beding.

Huidig: Boere groeipunt, Pretoria, vir eie Afrikanerland

Tans, glo ek, moet ’n belangrike groeipunt steeds in Hartland Hoëveld wees, vanaf Pretoria in ’n suid-oostelike rigting, selfs in ’n deel van Pretoria  en noem dit die "Pretoria Groeipunt, 'n Boere-groeipunt." Dis nog dieselfde teiken gebied waar Morgenzon ook was maar, vir die nuwe bedeling, kleiner vir die begin en saamgetrek tot teenaan- en binne dele van  Pretoria. Daar is op die oomblik mense wat daar aan die gang is, rondom Kleinfontein-Diamantvallei-omgewing, hoewel hul aksies nog nie gedefinieer is as groeipunt-gebied nie. In die Kleinfontein-groeipunt self is daar tans 1500 mense (in 2017). Dis alles nog binne die Pretoria-Centurion gebied en is geskiedkundig goed geanker. Alle faktore wat nodig is om werkgeleenthede te skep is ook hier aanwesig, in- en om Pretoria en teenaan die PWV. Ook, in Pretoria, is die basis van Solidariteit, Akademia en Soltech. Die Afrikaaanse Protestantse Akademie (APA), wat nou momentum kry, is ook daar gevestig.

Mense kan argumenteer dat hierdie gebied te verstrengel is vir eie gebied. Dit is so, maar waar jy ook al eie dinge aan die gang kan kry (wat elders moeiliker kan wees), sal vreemdes soontoe stroom. 'n Mens kan net so wel die probleem van die begin af hanteer. Verder is daar baie Afrikaners in- en rondom Pretoria. As die gedagte van 'n aanvaarbare eie gebied al in gesink het, kan bykomende Afrikaners, wat op die punt is om n nuwe huis te soek,  probeer skuif na die ooste  waar die res is.  Pretoria raak ons hart.

Hoogland gebied
Die Hoogland gebied wat al sedert 1996 aan gewerk is, en wat binne die Volkstaat voorkeur aanbevelings val, het n meerderheid van Afrikaners: sowat een miljoen teenoor 700 000 nie-Afrikaners.  In die langs-liggende pos van hierdie blog word meer inligting oor hierdie gebied gegee, en n skakel om die aanvanklike pamflet te lees.

"Hoogland" sluit die Pretoria groeipunt, hierbo genoem en is deel van Hartland Hoeveld. Binne hierdie basiese gebiede behoort ons Boere-aksie te werk. Daar is genoeg Afrikaners wat kan deelneem, en nuwe intrekkers kan bykom.

Afrikaanse groeipunt, Mosselbaai
Dan Roodt het Mosselbaai-gebied as 'n Afrikaanse groeipunt gekies, want daar is volgens hom 'n sterk moontlikheid van oorsese betrokkenheid. Dit sal seker wel net 'n Afrikaanse een moet wees, want daar is baie kleurlinge. Dus, sonder die groeikrag wat uit volkskrag kom, sal dit moeilik gaan, maar die plasing is aanloklik. Op die stadium wat my verslag geskryf is, het ek egter nie gedink ons sou simpatieke internasionale betrokkenheid kry nie, wat wel dalk nou kan gebeur. Ek het ook 'n "Hartland Mosselbaai" in my boek "Hartland van die Afrikaner" bespreek (Ble. 183 - 186). In die Nuwe Bedeling sou so 'n gebied egter anders lyk, bv. Port Elizabeth sou moontlik uitgesluit word. Water en landbou is egter 'n beperking, waarvoor oplossings tot 'n mate gevind sou kon word.

Ten slotte
Hopelik kan groeipunte later stadstate word en ontwikkel tot 'n eie land. Terwyl ons self moet werk en organiseer om mense te vestig en ander in te sluit in groeipunte, moet alles in werking gestel word om wetlike krag daaraan te verleen, ook d.m.v. oorsese betrokkenheid. Dit lyk of dit wetlik beskryf moet word as 'n groeiproses wat by groeipunte begin uitbrei. Ook moet daar eie voordele vir Afrikaners wees, eie skole, ens.

Dis alles vir die volgende geslagte.  As dit binne God se wil is sal iets van dié aard wel ’n moontlikheid wees, wat natuurlik beteken dat ons ook ons kant moet bring. Wat myself aangaan, is my wind amper uit op 86 (2017). Ek en my vrou, Hettie , het 6 kinders en 24 kleinkinders, 16 seuns en 8 dogters. Net een van ons dogters is met ’n Namibiër getroud en woon daar, met hul drie seuns. Die ander is of in die Moot in Pretoria,  of naby Diamantvallei-Kleinfontein omgewing wat reeds 'n redelik stewige Afrikanergebied vorm.

Aanvanklike Artikel oor Afrikaner Gebied

Vooraf inligting

Hierdie is 'n artikel wat in 1974 geskryf is, wat aan alle koerante aangebied is, en wat net in
die "Afrikaner" koerant gepubliseer is. Hieruit het Willem van Heerden, wat die Artikel geskryf het, se groeipunt gedagte gekom, wat gelei het tot die stigting van die vereniging van "Oranjewerkers" en tot die stigting van hul groeipunt op Morgenzon in 1984. ‘n Aparte stroom binne die Oranjewerkers het in 1991 ‘n groeipunt by Orania begin en omtrent dieselfde tyd weer ander by Kleinfontein.

Aparte ontwikkeling uit ‘n nuwe hoek beskou (1974)

Huidige stand van aparte ontwikkeling.

Daar is min denkende mense wat nie bekommerd is oor die huidige verloop van sake nie.
Daar is wel mooi tekens van ontwikkeling van nywerhede in die tuislande en van praktiese
pogings om die tuisland ontwikkeling te versnel, maar dan is daar weer baie gevaartekens.
Die toenemende druk om kontak tussen wit en swart te bewerkstellig, vervaag skeidslyne. As
in 10 jaar soveel verandering kan plaasvind, wat sal nie binne die volgende 25 jaar gebeur
nie?

In die arbeidsveld is daar so ‘n skreiende tekort aan blankes dat swartes noodwendig blanke
werk velde betree—in so ‘n mate dat sommige velde reeds deur swartes oorheers word.
Permanente verblyf van swartes tussen ons bly onaanvaarbaar vir die teorie van aparte
ontwikkeling, want hulle beland maklik in die strome wat na integrasie vloei. Hulle word in
die praktyk skynbaar vasgehou deur die sterk ekonomiese stroom wat swartes steeds in hoër
vakante poste wil insuig.

Daar word gepoog om teorie en praktyk bymekaar uit te bring deur talle swartes in blank
Suid-Afrika as tydelik te klassifiseer, maar die toenemende getalle swartes in sommige stede
neig om die teendeel te bewys.

Oor die kleurling probleem is daar nog nie finaliteit nie. Intussen word kleurling groeipunte
oor die hele land gevestig. Selfs Bloemfontein kry een—Bloemfontein in die Vrystaat, waar
ons voorouers nie Indiërs toegelaat het nie, kry nou kleurlinge! Die amper finaliteit van die
agteruitgang waarin sodoende beweeg word, laat ‘n mens se hare rys.

Die uiteinde van die huidige tendens

Meer kontak op alle vlakke; meer politieke regte aan die stads bantoe; parallelle ontwikkeling
vir die kleurling; en groter werk integrasie is almal malende strome wat in dieselfde rigting
vloei. Dit lei na integrasie.

“Parallelle ontwikkeling” vir die kleurlinge wat as permanent gesien word, kan onmoontlik
permanent bly. Vir die een groep is dit die eerste stap na integrasie, en vir die tuislanders is
dit ‘n tydelike kompromie. Daar is net twee moontlikhede: ‘n kleurling tuisland(e) of
integrasie. Die kleurling groeipunte wat tans oor die hele land gevestig word, begunstig
integrasie.

Hierteenoor is alle aanduidings dat aparte ontwikkeling tot sy logiese uiteinde binne die swart
tuislande gevoer sal word, naamlik die vestiging van slegs swartes oor die grootste deel van
hul land en uiteindelik onafhanklikheid.
Samevattend kan die uiteinde van die huidige tendens soos volg gestel word: swart
onafhanklike state en ‘n vloeibare toestand daaromheen waar ons skynbaar afstuur op die
onoorkomelike probleme wat met integrasie gepaard gaan.

Die publiek se houding

Te midde van die baie gevaartekens om en aan ons, verraai die handelinge van individue,
organisasies en studente hul koersloosheid.

Vroeër het stadsrade, belasting betaler verenigings, kerkrade en ander groepe besluit dat
blanke woonbuurte blank by nag moet word. Die buurte wou nie blank word nie. Nou stel die
stadsrade parke oop vir swartes en maak stil-stil reg vir kleurling groeipunte. Sommige
gemeentes stel ook nou kerksale oop vir swartes.

Daar was tye toe mense dit as ‘n uitdaging gesien het om hul eie werk te doen. Hulle het
geglo dat hulle daardeur ‘n bydrae tot die ontplooiing van aparte ontwikkeling lewer. Dié tye
is verby. Vandag probeer hulle gelate om by omstandighede aan te pas en voel ongemaklik as
hul nie die kloutjie by die oortjie kan bring nie.

Jongmense kan sake nie so gelate aanvaar nie en soek na uitdagings. Hulle vind uitdagings in
die stel van uitdagende standpunte oor verhoudings tussen wit en swart.
Geleerdes uit stoere Afrikaner vestings doen ook mee. Een se glad dat swart en wit maar met
mekaar kan trou.

Redes vir trae vordering

Waarom die trae onbesielde vordering—of agteruitgang—met apaarte ontwikkeling? Dit lyk
asof mense hul idealisme verloor het. Die wil en die moed om persoonlik betrokke te raak,
ontbreek. As die gees so swak is, hoe kan die vlees dan iets uitrig?

Hoekom het mense nie die wil om betrokke te raak nie? Daar is twee hoofredes voor. Die
eerste is dat ‘n mens in teorie nou teen ‘n muur begin vas dink, want die teorie klop net nie
meer met die praktyk nie. Nêrens is daar eers ‘n agterdeur oop waar jou gedagte kan uitglip
en in die verbeelding ‘n ideale toestand vertroetel nie. Hoe kan ‘n mens dan werk om die
huidige mikpunte in die praktyk te verwesenlik, as dit nie eers in jou drome ‘n oplossing bied
nie?

Die tweede rede is dat die mense geestelik totaal onvoorbereid is. Hulle het nog nooit gaan sit
en die koste van aparte ontwikkeling bereken nie; hulle is nog nooit opgelei en voorberei vir
die stryd nie; hulle is nooit persoonlik gekonfronteer met die uitdaging om op te offer want
anders sal die beleid misluk nie.

Daar is wel al sommige wat vroeër iets daadwerkliks wou bydra deur hul eie werk te doen.
Vandag is die meeste van hulle ontnugter. Hulle het gesien dat individuele selfwerksaamheid
in ‘n see van andersheid, ‘n vermorsing van energie is sover dit aparte ontwikkeling aangaan.
Die pogings word verswelg deur die teenoorgestelde gedrag van andere in die omgewing en
apartheid vir die land het geen tree gevorder nie.

Die handelinge van sulke aktiewe deelnemers is dus nooit beplan en gekoördineer om ‘n
betekenisvolle bydrae te lewer nie. Hulle pogings is gebruik soos wat ‘n leër sy soldate sou
gebruik as hulle een vir een gestuur sou word om die vyand te beveg. Dit gee ‘n een man
sterkte in plaas van die sterkte van die volle mag.

Vereistes vir vordering

Wanneer ‘n mens oor die voorafgaande punte besin, dan lyk dit asof daar baie strome is wat
gekeer moet word. Maar eintlik is ‘n mens magteloos om sommige daarvan te keer. Die keer
proses is geen gewone geveg waar ‘n mens net ‘n geweer kan opneem nie. Dit is ‘n stryd wat
bemoeilik word deur getalle, ekonomiese oorwegings en ‘n mens se respek vir die swartman
as mens met sy basiese behoeftes.

Die oplossing van die probleem lê dus beslis nie in “hier-bietjie-keer” of “daar-bietjietoegee”
nie; dit lê in iets groots; dit lê in iets wat die verbeelding kan aangryp en wat die
groot strome in die regte rigting kan stuur. Bykomende vereistes is soos volg:

• Die mikpunte moet ‘n absolute permanente oplossing bied, al is dit aanvanklik net in‘n deel van ons land
• Die opofferinge van vrywillige blankes moet gekoördineer en saamgesnoer word, datdit wat bereik is nie weer wegsink tot niks nie
• Dit moet prakties uitvoerbaar wees

Beleid wat sal besiel

‘n Beleid wat aan voorgaande vereistes voldoen is absolute skeiding. Die blankes doen hulle
werk in hulle gebiede, en die swartes weer hulle s’n. Daar bestaan alreeds ‘n mate van
absolute skeiding, want groot gedeeltes van swart gebiede is suiwer van blankes. Al wat
oorbly, is om ook groot dele van blank Suid-Afrika te suiwer van swartes. Hoe groter die
gebiede is wat suiwer is, hoe groter is die gebiede waar ‘n permanente oplossing bestaan.
Die beleid is dus ‘n steekhoudende deurvoering van aparte ontwikkeling in blanke gebiede
soos wat in swart gebiede gedoen word. Dat dit ook prakties is, word hieronder behandel.

Praktiese metodes

Dit is onprakties om blank Suid-Afrika dadelik in sy geheel te suiwer. Die enigste metode is
om by ‘n punt of punte te begin en om dié dele dan uit te brei.

By watter punt sal ‘n mens begin?
Hoe gaan ‘n mens die boere in die Pietersburg-distrik, byvoorbeeld, oortuig dat hulle gebied
moet skoon kom. Of, hoe gaan sê ‘n politieke party aan die inwoners van Bloemfontein dat
Bloemfontein vanaf 1980 geen swartes moet hê nie? Daardie blankes sal, eerstens, nooit
inwillig tot so ‘n stap nie, en tweedens weet ‘n mens nie wat om met die swartes te maak nie.

By die praktiese suiweringsproses stuit ‘n mens dus voor die volgende probleme:

• Hoe word ‘n groep blankes in ‘n gebied gemotiveer om saam te werk?
• Waarheen sal die swartes wat geskuiwe word gaan?
• As die aanvanklike gebied of gebiede te klein is, is die moontlikheid nie daar dat ditmaar klein sal bly en vir die land as geheel geen verskil sal maak nie?

Motivering van blankes om saam te werk

‘n Geleidelike suiweringsproses wat byvoorbeeld deur manipulasie van werkreservering
verkry kan word, sal help, maar dit sal nooit die knoop deurhaak nie. Dit bied geen uitdaging
of inspirasie nie, en sal dus niemand motiveer nie.

Uit dure ondervinding weet ‘n mens ook dat klein verstellings aan werkreservering soos met
die omswaai van ‘n hand verander kan word. Hulle weet dat bure wat nie saamwerk nie altyd
metodes vind om regulasies te omseil. Daar bly dus slegs een metode oor, en dit is om
heeltemal suiwer te begin.

‘n Heeltemal suiwer begin sal so ‘n groot, algehele nuwe rigting vir die blankes wees dat dit
nie maklik weer tot niet gemaak sal kan word nie. Die uitdaging en permanentheid van die
pad sal genoeg persone inspireer om saam te werk.

Maar pioniers sal nooit aanvanklik in een gebied saam gevind word nie. Dit is onwaarskynlik
dat meer as 10% van die blankes in ‘n gekose gebied aan die begin sal wil saamwerk. Die
onwilliges se plekke sal dus uitgekoop moet word. Uit die aard van die saak sal die
aanvanklike gebied dan klein moet wees, en ook nie baie dig bewoon nie.

Die persone wat soontoe gaan sal idealiste wees wat van oor die hele land saamgetrek word.
Daar is van hulle wat in die verlede al pogings aangewend het om aparte ontwikkeling te
bevorder. Ander het weer reeds vir jare in sirkels gedink en is nou ryp om vir so ‘n
geleentheid te spring. Die kragte van al hierdie mense moet nou saamgesnoer word.

Die basiese beginsel van motivering van blankes om in ‘n gebied saam te werk is dus om
heeltemal suiwer te begin; om eers die ys te breek deur gewillige blankes van oor die hele
land saam te trek; en om in ‘n onontginde deel te begin sodat die verskuiwing—en dus die
besware—tot ‘n minimum beperk sal wees.

Waar gaan die swartes heen?

Swartes kan weggetrek word deur elders vir hulle werkgeleenthede te skep, soos wat tans in
grensgebiede of tuislande gedoen word.

‘n Manipulasie van die werk reserveringsbeleid kan ook baie bydra. Absolute
werkreservering vir blankes word aan blankes verskaf by die beginpunt van “land suiwering.”
In gebiede waar uitbreiding verwag word, word ook streng werkreservering toegepas.
Hierteenoor word werkreservering in sekere ander gebiede weer verder verslap.
Die gebiede waar werkreservering verslap word, moet gebiede wees wat die moeilikste blank
sou word. Hier sal ook die meeste werkgeleenthede vir swartes verkry kan word. Die
Witwatersrandse nywerheid kompleks, Durban en Kaapstad is logiese punte om
werkreservering te verslap.

Is klein begin die moeite werd?

“Klein begin” sal beslis die moeite werd wees. So ‘n geslaagde begin sal ‘n baie groot
geestelike krag ontketen, dit sal die ys breek, dit sal die blanke van Afrika se “4-minute-myl”
wees.
Die gedagte van land suiwering sal sneeubal wanneer die land besef dat ‘n groep blankes
êrens daarmee begin het—en dat dit geslaag het.

Dan sal die land sien dat swart arbeid nie noodwendig goedkoop is nie en dat moderne
meganisasie metodes dit vir ‘n mens moontlik maak om redelik gerieflik sonder ongeskoolde
werkkragte klaar te kom.

Nuwe horisonne sal vir die blankes oopgaan, die muur waarteen hulle vas gedink het is weg,
daar het ‘n agterdeur oopgegaan waardeur hulle gedagtes kan uitglip om drome te droom. En
wie gaan ons keer as ons eers weer drome droom?

Geestelike kragte is groter as ekonomiese kragte. Die suiwering sal dus baie vinnig voortgesit
word.

Praktiese nut van eerste gesuiwerde dele (groeipunte)

Buiten die funksie van geestelike motivering sal die eerste groeipunt(e) ook dadelik praktiese
nut hê. Dit bied ‘n plek vir blankes om heen te gaan wanneer hulle deur die verslapping van
werkreservering uitgedruk voel. Daar sal nou ook plek wees vir die blanke straatveër.

Dit bied ‘n geleentheid en plek aan persone wat graag daadwerklik met aparte ontwikkeling
wil help. In plaas daarvan dat hul individuele pogings oor die hele land versprei is, word dit
hier saamgesnoer.

Die produkte van gevorderde, georganiseerde nywerhede wat hier gevestig word, behoort ‘n
groot leemte te vul.

Die groeipunte kan die middelpunte vorm van akademiese en militêre bedrywighede.
Opleidingsentra met koshuise kan eksklusiewe opleiding verskaf. Die opleidingsentra, tesame
met navorsing sentra, behoort ‘n akademiese atmosfeer te skep waar akademiese kongresse
graag gehou sal wil word. Kortom behoort die gebied tot die hart van blank Suid-Afrika te
ontwikkel.

Die beginpunt

Die Hendrik Verwoerd dam lyk an die ideale beginpunt . . .

Deur dr Willem van Heerden.

NS. Ek het aanvanklik hierdie gebied gekies, soos elke beginner seker ook sal dink. Maar nadat ek navorsing gedoen het, het ek besef dat hierdie gebied nie prakties in n Afrikanerland sal kan ontwikkel nie. Hoofsaaklik is die probleem dat dit ver van grondstowwe en die mark is, en dat meeste nywerhede nie hier kompeterend bemark sal kan word nie. 

Aanvanklike Brief

‘n Brief wat in 1971 in Padlangs en Die Transvaler verskyn het.
Deur Willem van Heerden

Daar is praktiese positiewe optrede in aparte ontwikkeling waarvan ek in die
jongste tyd steeds meer bewus geword het. Dit is dat ons ‘n blanke kern gebied vir
blank Suid-Afrika benodig waarin geen Kleurling, Bantoe of Indiër mag woon of
werk nie.

Soos sake nou staan kry almal ‘n tuisland (bedoelende eintlik: gebied) waar slegs
hulle mag woon en werk en ons blankes het nie een nie! In geen gebied van ons
land is die blanke kind se omgewing dus gunstig vir opvoeding in ‘n gees van
selfwerksaamheid nie. Ons kan nêrens die privaatheid van ‘n eie gemeenskap
smaak sonder om bewus te wees van die ander mense wat ons kinders oppas of
wat in ons strate rondkuier nie.

As ander bevolkingsgroepe met groot koste gevestig word, is dit goed en reg so.
Maar dan moet die geleenthede ook van owerheidsweë geskep word vir blankes
wat ‘n blanke kern gebied wil bewoon. Onwillige persone kan deur uit koping
verwyder word sodat gewillige persone hulle daar kan vestig.

Ons sukkel in baie gevalle om verstedelikte Bantoes gevestig te kry, want die
kundigheid, kapitaalkrag en nasietrots ontbreek. Laasgenoemde faktore is in ‘n
sekere mate by ons eie mense teenwoordig en dit behoort dus vir ons makliker te
wees om ons as ‘n groep blankes êrens te vestig.

So ‘n blanke kern gebied, as hart en konsolidasie punt vir die blankes, sal ‘n goeie
vesting en suurdeeg kol vir aparte ontwikkeling wees. Dit lyk vir my ook steeds
meer na ‘n noodsaaklike vereiste vir ons toekoms as aparte volk.

In hierdie kern gebied, wat uit duisende vierkante kilometers moet bestaan, kan
diegene dan woon wat nou al verkies om in ‘n aparte “land” te woon. Hier kan
hulle self werk en bou aan ‘n nuwe leefwyse vir die Afrikaner van die toekoms, ‘n
volk wat homself wil bly en wat selfonderhoudend wil wees, al is dit dan
aanvanklik net in die kern gebied.

Soos wat die moderne Israel vir hulle ‘n tuiste ontworstel het, kan ons dit ook
steeds in die huidige omstandighede doen. Soos wat Israel ‘n saambindende
faktor vir die Jode oor die hele wêreld is, en ‘n simbool van ‘n eie tuiste wat hulle
reeds het, kan ons kern gebied dit vir ons volk ook wees. Baie van die huidige
wrywingspunte sal dan minder belangrik wees.

Ons voorouers het weggetrek na nuwe tuistes en ons moet ook ‘n nuwe trek begin.
Vir baie sal dit net ‘n trek in die gees wees terwyl hulle ons huidige
lewenspatroon in die hele blanke Suid-Afrika verder uitbou. Vir ander sal dit ‘n
werklike fisiese trek wees na ‘n blanke kern gebied. Hulle sal weer dáár bou om
‘n dinamiese, kragtige, selfonderhoudende gebied tot stand te bring.

Die tyd raak min! Ons behoort die basis van so ‘n gebied al binne vyf jaar te hê.
Ons wil nou êrens begin!